Πρέπει τελικά να ψαχνόμαστε για Ευρώπη ή να προσπαθήσουμε να φύγουμε εκτός Ευρώπης. Όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό με έχουν ανησυχήσει πολύ και δεν ξέρω αν τελικά κάποιος θα πρέπει να πάει να δουλέψει στην Κίνα ή να πάει εργάτης στην Γερμανία.
Ένα όμως ξέρω, όσο πιο μακριά πας τόσο καλύτερα είναι τα χρήματα, αλλά δεν έχεις ζωή. Και μετά τι;;;
Πολλοί μου προτείνουν να μην φύγω από την Ελλάδα. Ότι πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι και ότι θα αλλάξει κάτι. Δεν ξέρω, εγώ ξέρω μόνο ότι πεινάμε. Πεινάει ο αδελφός μου δύο χρόνια τώρα που δούλευε στην οικοδομή και τώρα ψάχνει για το μεροκάματο για να ζήσει ένα μήνα με δαύτο. Βλέπω τη μάνα μου που ένα χρόνο τώρα έχει βγει στη σύνταξη και σύνταξη δεν βλέπει. Και όλο της λένε να κανει υπομονή και εγώ προσπαθώ και τη βοηθώ όσο μπορώ στη δύσκολή της. Βλέπω τον πατέρα μου που έπαιρνε 700 ευρώ σύνταξη που ούτε αυτή δεν του έφτανε και τώρα παίρνει 550 για να πάει στα 360 και πιο κάτω ανάλογα με τις ανάγκες που έχει κάθε φορά η κυβέρνηση. Και βλέπω και εμένα που στην αρχή είχα αδυναμία πληρωμών για τις τράπεζες, μετά μετακόμισα σε 40 τετραγωνικά σπίτι για να έχω λιγότερα έξοδα, μετά σταμάτησα να ξοδεύω για ρούχα, τώρα κοιτάζω από τη γωνία το γάλα και το ψωμί του παιδιού και κάθε φορά που μου ζητάει κάτι δεν ξέρω τι να του απαντήσω. Για τον μισθό μου δεν θα ήθελα να μιλήσω γιατί δεν πρόκειται για μισθό πια αλλά για εργατικό επίδομα. Εγώ δουλεύω και αυτοί με επιδοτούν!!
Ποια λοιπόν αισιοδοξία να έχω; Ποια ελπίδα θα μου χαράξει το δρόμο προς την επιβίωση; Έχω φτάσει στο σημείο να σκέφτομαι να αφήσω πίσω το παιδί μου με τη γιαγιά του και να πάρω τους δρόμους σε άλλες χώρες και να ψάξω την τύχη μου από κοντά γιατί από μακριά είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Και μετά να τους καλέσω να έρθουν μαζί μου. Θα τα καταφέρω;;;;
Η απάντηση δικιά σας.
Ένα όμως ξέρω, όσο πιο μακριά πας τόσο καλύτερα είναι τα χρήματα, αλλά δεν έχεις ζωή. Και μετά τι;;;
Πολλοί μου προτείνουν να μην φύγω από την Ελλάδα. Ότι πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι και ότι θα αλλάξει κάτι. Δεν ξέρω, εγώ ξέρω μόνο ότι πεινάμε. Πεινάει ο αδελφός μου δύο χρόνια τώρα που δούλευε στην οικοδομή και τώρα ψάχνει για το μεροκάματο για να ζήσει ένα μήνα με δαύτο. Βλέπω τη μάνα μου που ένα χρόνο τώρα έχει βγει στη σύνταξη και σύνταξη δεν βλέπει. Και όλο της λένε να κανει υπομονή και εγώ προσπαθώ και τη βοηθώ όσο μπορώ στη δύσκολή της. Βλέπω τον πατέρα μου που έπαιρνε 700 ευρώ σύνταξη που ούτε αυτή δεν του έφτανε και τώρα παίρνει 550 για να πάει στα 360 και πιο κάτω ανάλογα με τις ανάγκες που έχει κάθε φορά η κυβέρνηση. Και βλέπω και εμένα που στην αρχή είχα αδυναμία πληρωμών για τις τράπεζες, μετά μετακόμισα σε 40 τετραγωνικά σπίτι για να έχω λιγότερα έξοδα, μετά σταμάτησα να ξοδεύω για ρούχα, τώρα κοιτάζω από τη γωνία το γάλα και το ψωμί του παιδιού και κάθε φορά που μου ζητάει κάτι δεν ξέρω τι να του απαντήσω. Για τον μισθό μου δεν θα ήθελα να μιλήσω γιατί δεν πρόκειται για μισθό πια αλλά για εργατικό επίδομα. Εγώ δουλεύω και αυτοί με επιδοτούν!!
Ποια λοιπόν αισιοδοξία να έχω; Ποια ελπίδα θα μου χαράξει το δρόμο προς την επιβίωση; Έχω φτάσει στο σημείο να σκέφτομαι να αφήσω πίσω το παιδί μου με τη γιαγιά του και να πάρω τους δρόμους σε άλλες χώρες και να ψάξω την τύχη μου από κοντά γιατί από μακριά είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Και μετά να τους καλέσω να έρθουν μαζί μου. Θα τα καταφέρω;;;;
Η απάντηση δικιά σας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου