Φεύγουμε από ευρω. Επιστρέφουμε στο χωριό.

Όταν πριν χρόνια έγραψα ότι μένοντας στο ευρώ, φεύγουμε από Ελλάδα, ήταν αλήθεια. Πολλά παιδιά έμειναν χωρίς δουλειά και πολλά παιδιά έφυγαν για ένα καλύτερο αύριο και για πιθανότητα μισθού στο εξωτερικό και έτσι κι έγινε.

Μπορεί πολλοί από αυτους να λησμόνησαν την Ελλάδα αλλά σίγουρα αυτή τη στιγμή της μεγάλης χρεοκοπίας, εκείνοι είναι ασφαλείς.

Στην αντίπερα όχθη υπάρχουν και εκείνοι που έμειναν και άνοιξαν δική τους επιχείρηση που πέτυχε κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Δεν τα κατάφεραν τα μαγαζάκια της γειτονιάς και σίγουρα πολλοί νέοι (που μπορεί να είναι και 40 χρονών) ζούνε τα τελευταία χρόνια από τη σύνταξη των γονιών τους.

ΟΜΩΣ, μέχρι σήμερα δεν σταμάτησε η οικονομία μας να δουλεύει, τα τρόφιμα ήταν ακριβά αλλά όχι απλησίαστα, συνεχίσαμε να κάνουμε τη ζωή μας με λιγότερα χρήματα αλλά με ασφάλεια και χωρίς αβεβαιότητα για το μέλλον.

Και τώρα;;; που φεύγουμε από το ευρώ;;;

Και τώρα για αρχή έκλεισαν οι τράπεζες, δεν δόθηκαν όλες οι συντάξεις, δεν υπάρχει ούτε ευρώ στα ταμεία του κράτους για να ξαναπληρωθούν μισθοί και συντάξεις, τα ΑΤΜ θα στεγνώσουν την άλλη εβδομάδα, τα χαμόγελα των ανθρώπων που θέλησαν την επιστροφή της δραχμής θα σκοτεινιάσουν.

Ο μόνος τρόπος για να περάσουμε το λούκι αυτό όσο γίνεται ανώδυνα είναι μόνο μία.... η επιστροφή στο χωριό. Μόνο εκεί θα μπορούμε να είμαστε μακριά από όλα, θα κλείσουμε τηλεοράσεις και ίντερνετ και θα μαζευόμαστε στις αυλές για να πίνουμε το καφεδάκι μας, θα περνάμε δίπλα από τη συκιά και θα κόβουμε την πείνα μας, θα περνάμε δίπλα από τη πηγή και θα ξεδιψάμε, θα κάνουμε διάφορες εργασίες και θα μας δίνουν ψωμί, ντομάτα και ελιές, τα παιδιά θα ξαναγυρίσουν στα αλώνια, θα ξαναμετρήσουμε τη μέρα από τον ήλιο, θα έχουμε μια στάλα ουρανό και για μας.

Αυτά. Ελπίζω να μη σας μελαγχόλησα.